Begin november zijn een paar dagen tot maar liefst drie velduilen waargenomen in polder Oud-Alblas, waar ik met dat fietsrondje langskom. Ondanks intensief zoekwerk rond die tijd heb ik er slechts één gezien, vlak voor het donker werd zag ik nog net een velduil-kop boven wat slootvuil uitsteken. Geen geweldige waarneming, maar goed het was er wel één. En een velduil zien is altijd geweldig! Zeker omdat ze in deze streek alleen in de trektijd en soms in de winter waargenomen worden. Doordat 2014 een geweldig muizenjaar was, hebben uitzonderlijk veel velduilen gebroed in Nederland en zijn er tot nu toe ook in het najaar bovengemiddeld veel gezien, ook in de Alblasserwaard, waaronder dus die eerder genoemde drie exemplaren.
Terug naar dat fietsrondje: gisterenmiddag maar weer eens op de fiets gestapt. Niet in het lekkerste weer van de wereld, want met een temperatuur die daalde tot -2 graden Celsius, en vooral in combinatie met de stevige NO-wind, was het niet echt aangenaam te noemen. Echt veel verwachtte ik er dan ook niet van die middag. Na een paar kilometer zag ik een flinke groep kolganzen en grauwe ganzen zitten in polder Oud-Alblas noordzijde. Deze groep is daar al zeker een maand aanwezig, en probeer er steeds een halsband tussen te vinden, wat tot nu toe nog niet gelukt is. Terwijl ik door m'n verrekijker naar die ganzen sta te kijken, hoor ik opeens naast me een 'prrrt'-geluidje, onmiskenbaar ijs- of sneeuwgors! Twee prachtige soorten die flink zeldzaam zijn in de Alblasserwaard, met name de sneeuwgors. Beide zijn uitgesproken kustvogels in de winter. Ik kijk links van me en zie twee kleine vogels aan komen 'stuiteren'. Als ik m'n verrekijker erop richt laat ik die van schrik weer zakken, want daar zie ik twee prachtige sneeuwgorzen langs vliegen!! Heerlijke waarneming! M'n camera had ik helaas niet paraat en een plaatje schieten lukt dan ook niet.
Met een voldaan gevoel fiets ik verder en kom in de buurt waar drie weken geleden eerder genoemde velduilen gezien waren. Op dat moment denk ik totaal niet aan een velduil, want die waren al een tijd niet meer gezien immers. Tot ik opeens twee aparte silhouetten zie opdoemen uit de grijzigheid. Velduilen! Weer een adrenalinestoot door m'n lijf. Ze laten zich ge-weld-dig mooi bekijken. Eerst blijven ze een minuut of tien laag boven m'n hoofd hangen, waarbij er één kort op een paaltje gaat zitten, gelukkig was ik nu wel op tijd met m'n camera...
Door het erg grijze en donkere weer is de fotokwaliteit helaas niet denderend, maar ben zeker tevreden. Even later zitten ze allebei aan de grond, en kunnen nog enkele vogelaars deze prachtige vogels bekijken.
Na een halfuurtje van deze twee prachtige vogels genoten te hebben besluit ik weer op huis aan te gaan. Stijf van de kou, maar met twee sneeuwgorzen en twee velduilen heb ik voorlopig niks te klagen! Zoiets weet je nooit van tevoren, dat is het leuke ervan. Het is op het goede moment op de juiste plek zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten